Uitvaart van een kind…

Mijn eerste blog ging over het werken in de uitvaart op jonge leeftijd. Deze blog gaat over het werken op een plechtigheid van iemand met een jonge leeftijd… Want ja, die zijn er helaas ook…

Je kind overleven…

“Ouders horen hun kind niet te overleven…” en zo is het ook. Een kind verliezen is het meest verschrikkelijke wat een ouder kan overkomen. Helaas komt dit ook voor en dan zie je onbeschrijfelijk veel verdriet en verslagenheid.

Als draagster maak ik ook wel eens een uitvaart van een kind mee en dat is toch anders dan een uitvaart van bijvoorbeeld een mevrouw van 90+.
Ook ik ben een mens en ken gevoel en emotie, maar in dit vak vind ik dat je emotie eigenlijk (bijna) niet mag laten zien. Waarom niet? Het is hetzelfde als een verpleegkundige van de Spoed Eisende Hulp die zich waarschijnlijk niet volledig kan focussen op een patiënt als een aantal weken daarvoor zijn of haar ouder met precies dezelfde casus binnen is gebracht.
Maar, toch zijn er momenten waarop het juist wél kan en het moment juist nog krachtiger kan maken als ook medewerkers uit de uitvaartbranche emoties laten zien.

Ik wil jullie graag een ervaring delen waarin er zich een situatie voordeed dat ik wel mijn emotie liet zien tijdens het werk.

Robin, 9 jaar, leukemie

Een van de diensten die ik niet zal vergeten is de dienst van Robin*, een jongetje van 9 jaar, een half jaar ziek, leukemie… Je staat direct weer met beide benen op de grond. Samen met drie andere dames zullen wij tijdens de dienst Robin schouderen. Samen moeten wij dit doen en het moet perfect zijn, net zoals alle andere diensten.

Voorafgaand aan de dienst was er tijd om te ‘oefenen’. Er ging een knop om bij mij en omdat ik de commando’s had, voelde ik ook verantwoording voor de andere meiden. Ik probeerde ze, tot voor zo ver dit kon, gerust te stellen en te helpen waar nodig.

Het moment dat wij met Robin op onze schouders naar voren liepen, ging iedereen staan en keek in stilte toe. De grote, imposante kerk werd klein en intiem, althans, zo voelde dit. Kippenvel, geen andere woorden om dit moment te omschrijven.
Bij mij en bij de andere drie meiden rolde er een klein traantje over de wangen. De ouders van Robin zagen het en aan de gezichtsexpressie zag ik dat het hen zoveel deed.
Dit is zo’n uitvaart waarop het moment nog krachtiger werd gemaakt doordat wij ook onze emoties lieten zien, want ja… 9 jaar is geen leeftijd om de wereld te verlaten.

De knop om

Als ik een dienst heb waarvan ik weet dat het mij raakt, dan heb ik altijd ergens een knop die ik omzet. Ik denk dan bijvoorbeeld aan skeeleren op de Zeedijk (waar ik vandaan kom) of aan het bakken van een taart. In ieder geval iets heel anders, zodat ik mijn eigen emotie kan onderdrukken. Hoe ik dat precies doe of kan, dat weet ik eigenlijk ook niet. Ik denk wel dat als je dit niet zou kunnen, dat dit werk dan niet helemaal bij je past.

Schouderen

Schouderen vind ik het mooiste wat er is. Het is een speciaal moment en een eerbetoon aan de overledene. De overledene staat letterlijk boven de mensen. Daarnaast is het een uitdaging voor mij als draagster om het zo goed mogelijk te laten verlopen, want elke kleine beweging kan ervoor zorgen dat het de kist doet wankelen.
Het liefst had ik alle 180 diensten, die ik tot nu toe heb mogen doen, schouderend willen doen.

* De naam Robin is gefingeerd